To już prawie 180 stopni

Ostatnio zauważam coraz większe zmiany. Wszystko zaczyna się obracać każdego nowego dnia o kilka stopni, czasami do tyłu, czasami do przodu, niezależnie ode mnie a od wniosków jakie wyciągam. To już prawie 180 stopni. Zastanawiam się czy to wszystko nie było głupią ciekawością. Oczywiście nie żałuję niczego, bo teraz mogę się wypowiedzieć na więcej tematów. Czynności do których się sprowadzałem pociągnęły za sobą mnóstwo cierpienia, a mogło tego nie być, mogłem ucierpieć w inny sposób. Jestem sam sobie winny. Te kilka dni spędzonych w Warszawie utwierdziły mnie w przekonaniu, że moje życie powinno inaczej wyglądać i może, jeśli tylko się przyłożę, a wszelkiego rodzaju przyjemności odstawię na bok. Ta za przeproszeniem posrana ciekawość skomplikowała mi życie i jak tak patrzę na moich znajomych, to stwierdzam, że nie tylko mi. Mogłem zaznać szczęścia, niedługo założyć rodzinę, mieć tą jedyną osobę przy sobie już do końca, no ale... "ale" zawsze zostaje by wspominać, by znów nie powrócić do tego błędu. Tak naprawdę, to rzadko kiedy mi się układało w życiu, bywało lepiej, bywało gorzej, choć wierzę że wszystko ułoży się tak, bym mógł śmiało powiedzieć "udało się". Dzisiaj stoję z lornetką i widzę swoje upadki. Jak wielkie one mogą być, jak nisko można upaść, czy w tych przypadkach również brak granic? nieświadomie dajemy sobie po dupie od życia, na własne życzenie, ale nie jesteśmy w stanie przewidzieć wszystkiego, my stawiamy domino, dopóki nie popełnimy złego ruchu. Uderzamy w pierwsze płytki z nich - potem już tylko leci. Wszystko wraca do normy i na nowo poruszamy pierwszą płytkę. Od nowa i od nowa i od nowa - ważne, że mamy szanse próbować na nowo. To reakcja łańcuchowa osób zderzających się z innymi i wpływająca na wspólne losy, nie wiedząc o tym. Decyzja, która wydaje dla Ciebie malutka, może być monumentalna na losy świata, otoczenia i Ciebie.

Największym błędem jaki zawsze popełniam to to, że dużo mówię o tym, co chcę zrobić, ale problem powstaje kiedy chcę się za to zabrać. Myślę, że nie tylko ja się z tym spotykam. Ambicje są, ale one nie wystarczają.
Nie wiem czy to już obrzydzenie, czy może nienawiść, lecz pewne jest jedno; ciekawość to pierwszy stopień do piekła, a drugi do zrozumienia. Jestem coraz starszy, głupszy być nie będę, co nie znaczy że wciąż głupi nie jestem. Byłym narcyzem, gdybym sądził inaczej.
To wszystko ma sens. Zawsze się doszukuje, ale czasami niepotrzebnie - później tylko płacę za to swoją cenę.

Dawno nie przekroczyłem mojej granicy... chciałem z rozsądkiem, ale rozsądek nie chciał ze mną - cóż za paradoks.

Trzy dni spędzone na Kongresie Inter@kcji, n.t. "mowy nienawiści w internecie" w Warszawie. Warsztaty były organizowane przez organizację Humanity in action. Wszystko miało miejsce w Muzeum Historii Żydów Polskich. Poznałem problematykę mowy nienawiści w różnych dziedzinach życia publicznego i społecznego. Wziąłem także udział w spotkaniach z działaczami, naukowcami i dziennikarzami, którzy na co dzień stykają się z tym zjawiskiem i próbują na różne sposoby zrobić z tym ‘coś’ pozytywnego. Spodziewałem się konkretniejszych i realnych działań, które mogłyby sprzeciwić się temu, co na co dzień jesteśmy w stanie znaleźć w sieci.
Super, fajnie że ludzie chcą z tym walczyć stosując sporo ciekawych sposobów, ale nie pozbędziemy się hejtingu, tej całej mowy nienawiści. To moje wnioski. Możemy tylko nauczać, jak się przed nią bronić, ale nie jesteśmy w stanie żadnymi środkami (dobrymi dla obu stron, w tym internautów) wyzbyć się tego. Cenzura? Nic nie zmieni, ponieważ w miejscach używanych nam codziennie słów możemy wprowadzić dla nich inne znaczenia - negatywne. Na tym polega świat wirtualny, tu możemy wszystko.

W szkołach powinien powstać nowy system edukacji, dostosowany do tego z czym mamy do czynienia i co będzie nam potrzebne. Powinien, ale jeszcze trochę minie lat, choć na pewno nas ominie, nim coś wprowadzą w tym kierunku. Czemu by nie pomyśleć o dzieciach naszych dzieci, o tym jak ich obronić przed tym, co potrafi zniszczyć słabe jednostki, wkraczające co dopiero w życie. Nie mogą sobie poradzić w świecie wirtualnym, to jak dadzą sobie radę w rzeczywistym. Sam "hejting" ma samo w sobie sporo pozytywnych stron, lecz do tego potrzeba odrobiny obiektywizmu.

Rozum to odpowiedź. 

Powiedzmy sobie szczerze; taka grupa przeciwników internetowych trolli stara się wojować z czymś niezniszczalnym, to tak jak walka dobra ze złem - te dwa aspekty istniały, istnieją i istnieć będą. Nie ma możliwości stworzenia na naszej planecie, przez nas, tzw. Eden.