Udało się!

Mam nadzieję, że ten wpis choć trochę zarazi Was pozytywną energią i poprawi humor.
Przez ostatnie dni zbytnio nie miałem czasu by cokolwiek ciekawego napisać ani nie miałem o czym, zacząłem zarabiać na życie. Ciocia Eryka dała mi dorywczą pracę, tzn. miała ze swoją rodziną przeprowadzkę, w której pomogłem. Sprzątałem i przenosiłem meble. Ta praca wymaga trochę doświadczenia, ale jak to się mówi: Polacy potrafią. Jeszcze z moim świetnym nastawieniem... :)
Zrobiłem swoje i jestem z siebie dumny.

Obowiązkowo zdjęcie ze śpiochami :D

Wiedziałem, że ten tydzień będzie punktem kulminacyjnym i pod małym znakiem zapytania, czy znajdę sobie stałą pracę. Stało się!
Dostałem w końcu pracę, więc etap poszukiwania został zakończony, teraz czas na pomoc bliskim.
Dlatego chciałbym podziękować Darii, Oliverowi, Nikoli, Erykowi, moim czytelnikom (armii) i kuzynowi za to, że przyczynili się do tego. Dziękuję.

Z tej okazji, że rozpoczynam nowy etap, wczoraj wieczorem poszliśmy z Patrykiem świętować. Przed klubem byliśmy na małym shoppingu i szczerze bardzo się to różni od chodzenia po sklepach w Polsce, bo jednak Londyn to również miasto mody, więc sporo ubrań można znaleźć za niską cenę. Byliśmy w H&M i w Primarku.
W Primarku jest sporo tanich rzeczy i to jeszcze jakich fajnych. Niestety z moim aktualnym stanem funduszy, nie mogłem sobie pozwolić na wielkie zakupy, ale kupiłem zwykłą koszulkę za niecałe 2,50.

Nim wyszliśmy do klubu, jeszcze się trochę napiliśmy. Na ogół nie chciałem pić, ale wyszło jak wyszło... Nie skończyło się na winie, wręcz przeciwnie, wypiłem troszkę za dużo. No ale jak świętować, to na całego.

Tym razem zaliczyliśmy klub o nazwie "Heaven". Było świetnie. Niesamowicie pozytywni ludzie. Poznałem kilka osób. "Pokochałem" taką starszą kobietę - lesbijkę. Tańczyliśmy z jakimiś dziewczynami, ktoś polał piwem lub drinkiem w moją stronę, więc było mokro, potem lekko urwał mi się film. Nigdy nie zapomnę tej nocy. W sumie nawet nie chcę wiedzieć, czy zrobiłem coś czego zrobić nie powinienem. Gdyby tak było i by mi się podobało, to bym pamiętał, bo zazwyczaj różne akcje zapamiętuje. Nawet nie wiem skąd, na moim telefonie znalazło się kilka imion i nazwisk oraz numerów do osób, których za nic nie kojarzę.

Wróciliśmy koło 04:00 do domu. Droga powrotna też była dość zabawna. Co nieco pamiętam, że włączyłem Boba na cały autobus i z jakimiś typkami śpiewaliśmy. Tak oto sprawiliśmy, że prawie cały autobus się dobrze bawił.

Po powrocie od razu rzuciłem się do łóżka, a rano obudził mnie telefon koło 09:00 i cały świat zaczął wirować, czułem się jak na jakiejś karuzeli. Niestety nie dałem rady i poszedłem spać dalej. Wstałem koło 12:00, od razu poleciałem do kuchni po cytrynę i wodę - to najlepszy sposób na zwalczenie kaca, którego na szczęście jeszcze nie miałem.

***

Internet sprzyja ukrywaniu prawdy i ja z tym walczę. 

Internet = Kłamstwa. 

Możemy być każdym i nikt nie jest w stanie sprawdzić kim tak naprawdę jesteśmy. Można się świetnie wyidealizować, zrobić z siebie kogoś, kim nigdy nie będziemy, ale owszem, są osoby będące takie same, jak w prawdziwym świecie, nie internetowym, lecz nie ma możliwości pokazania siebie w 100%.
W ludzkiej naturze zapisane jest zaufanie i nawiązywanie relacji, więc nawet z ludźmi, których poznajemy przez Internet, w końcu może nawiązać się jakaś "nić przywiązania".

Ale czy tak naprawdę przywiązujemy się do tej osoby z którą mamy kontakt, czy tylko do jej słów?
Do postawy, którą prezentuje sobą w sieci?

Nie możemy jej spojrzeć w oczy i znaleźć tam prawdy, gdyż to w zupełności nierealne. Widzimy tylko słowa, puste słowa, często nic nie wnoszące do naszego życia lub po prostu w nie wierzymy a później (w wielu przypadkach) cierpimy.
Zbyt często zatapiamy się w tych internetowych znajomościach, stają się naszym życiem i zatracamy różnicę między życiem realnym, a wirtualnym. To działa w obie strony. Często (nieświadomie) dajemy się oszukiwać. Ufamy ludziom, którzy w jakiś sposób to zaufanie zdobyli, a potem wszystko obraca się przeciwko nam. Oceniam z doświadczeń, które zdobyłem przez te kilka lat, będąc blogerem. Opisuję moje wydarzenia. Pojawiają się różne sytuacje, w których stajemy pod ścianą zupełnie sami. Bo ludzie, którzy przez internet deklarowali nam wszystko, odwrócili się i zostawili nas na pastwę losu.

Próbujemy się bronić przed lawiną zarzutów, często nie dajemy sobie z tym rady. Siła naszych pojedynczych argumentów znika gdzieś pod naporem setek komentarzy, wypowiedzi i wpisów. Jesteśmy całkowicie w tym gównie sami. Bo lepiej uwierzyć tym, w to, co może łatwo człowieka skompromitować. Zwracając się do wielu: Nie potrafimy obronić się tym, co jest prawdą, ludzie wolą wierzyć w to, co twierdzi większość.

Poznaj się na ludziach

Najczęściej nasze słowa potrafią równie dobrze być wykorzystane przeciwko nam. Ludzie zrobiliby wszystko, żeby te słowa odbijały się na kimś takim jak my, na zwykłych ludziach, którzy chcą dobrze. Tylko po to, by doprowadziły na skraj wytrzymałości, próbując zniszczyć, ale nic nie jest nas w stanie zniszczyć, możemy zostać pokonani, ale to nie oznacza koniec, bo z porażkami trzeba się liczyć, ale to lekcje, które mają nas nauczyć jacy są ludzi, jak ich rozpoznawać i przestać ufać byle komu, ale próbować warto, lecz stopniowo. 

Ludzie odwracają się od nas, zostajemy sami. Właśnie dlatego straciłem zaufanie do innych, zamknąłem się przed innymi osobami, nie chciałem ich poznawać. Ale kiedyś nadszedł moment, że przestałem się użalać nad sobą, zrozumiałem sporo, bo dostałem nauczkę.

Nie warto ufać wszystkim, a w szczególności osobom, które wydają Wam się być wspaniałe "prywatnie". Każdy ma jakieś wady, każdy robi coś źle, ale nie generalizujmy, bo nie każdy chce nam dopiec. Są ludzie wartościowi i bezwartościowi. Warto poznać takich i takich.

Nic nigdy się nie dzieje bez przyczyny.