Nie poddam się

Dzisiaj poczułem, jaki ogrom spadł na mnie. Poczułem, jakie to wszystko wielkie, a jaki ja przy tym mały. Nawet odpuścić bym nie mógł, z tego względu że po prostu jestem zbyt silny, by tak łatwo odpuszczać i poddawać się temu, co niewygodne, co większe od mojej wiary, we własne możliwości. Tutaj nie mam ich wiele, ale zawsze jakieś "ale" się znajdzie, a jednym z nich jestem ja, rodzina i najbliżsi. Oni tez wierzą we mnie, że tak jak zacząłem robić coś dla nas, to przetrwam i nie skończę dopóki nie skończę zdobyciem celu. Najgorsze jest to, że poczułem się samotnie, bo lubię czasami pogadać, akurat jestem w Londynie, a wtedy byłem w samym centrum, wiec tam nie ma gdzie nawet usiąść samemu i odetchnąć na tyle bo kilka kropli łez poleciało, dobrze czasem sobie samemu wyrzucić coś ze środka psychiki, poczuć ulgę chwilową, a potem ruszyć się na przód, bo użalanie się nie pomoże, pogorszy sytuacje w jakiej się znalazło. Nic nie stracę, a może tym razem zyskam. 




Przemyślałem sobie kilka kwestii. Dzisiaj zabolało mnie to, że ludziom brakuje bezinteresowności, czyli robienia czegoś dla kogoś, bez oczekiwania na coś w zamian. Wartość pieniądza nie można porównać nawet do wartości człowieka, bo nasze wartości są bezcenne, ale problem w tym ze osoby widzące tylko siebie, swoje ego, pieniądze i jedynie własne szczęście, w większości nie mają ich, bo mają w głowie własne zyski. Innych szczęście dla nich się nie liczy. Jedni mają szczęście w życiu materialnym, a inni w życiu uczuciowym. Najczęściej jest tak, że osoby mające już w młodym wieku, tzw. prosty start, mają problemy w kontaktach międzyludzkich, mają problem z uczuciami, tym bardziej z kwestiami miłosnymi. Myślą, że jeżeli mają dobry stan materialny, to mogą już wszystko, że mogą kogoś przekupić. Znajdą się przypadki osób, którzy zostaną przekupieni pieniędzmi, wycieczkami, prezentami itp. Ale to nie są już prawdziwe relacje, prawdziwe uczucia, prawdziwe podłoże emocjonalne, tylko jego pozór, by przypadkiem nie stracić tego, co sprawia radość. Nic nigdy nie będzie sprawiało takiej radości, jak otrzymywane uczucia; Poczucie bezpieczeństwa, że zależy komuś na nas, a nie na tym, co mamy, na ich byciu blisko nas, na ich wsparciu duchownym, czyli wierze w nasze możliwości oraz na naszym szczęściu a nie tylko swoim. Trudno o takich ludzi. Pieniądze są potrzebne, ale nie tak bardzo, jak uczucia. Wole żyć w biedzie, głodować, spać na ulicy, ale mieć wsparcie i pewność, że jest dla kogo coś robić, tym bardziej dla siebie. Jeżeli nasza psychika ma wyrobione wartości oraz zasady, to można cenić siebie w odpowiedni sposób, w taki że nie trudno liczyć przede wszystkim na siebie, w taki że nie ma jak odpuścić, bo rozumiemy to w jakiej sytuacji się znajdujemy. Wsparciem nie są tylko słowa otuchy innych, ale nasze doświadczenia sprzed lat, czyli to, przez co przeszliśmy. Zakończone etapy i wyrozumiałość wobec nich dają do zrozumienia sens wydarzeń aktualnych.
 

Prawdziwych przyjaciół poznaje sie w biedzie - jak to rozumieć? Częste przypadki osob są takie, że osoby żyjące bez pieniedzy są bardziej pomocne, wierne i wartościowe. Prawdziwych, tych którzy zachowują się ludzko, tak jak na człowieka przystało, żyć ze sumieniem, pokorą i empatią. Empatia jest ważną cechą. Osoby empatyczne mają zdolność do odczuwania stanów psychicznych innych osób, potrafią przyjąć ich sposób myślenia, spojrzenia z ich (innych) perspektywy na rzeczywistość. Ten, kto nie posiada tej umiejętności jest "ślepy" emocjonalnie i nie potrafi ocenić problemów innych, a także poczucia sie w sytuacji innyh osob. Zazwyczaj sie mówi, że jak ktoś nigdy nie był w tej samej sytuacji, co inni, to nie wie o czym tak naprawdę mowa. "Silna empatia objawia się między innymi uczuciem bólu wtedy, gdy przyglądamy się cierpieniu innej osoby, zdolnością współodczuwania i wczuwania się w perspektywę widzenia świata innych ludzi." 

 Nie wszyscy wiedzą na czym polega inteligencja emocjonalna. Kiedyś czytałem książkę o tym samym tytule. Mozna z niej wyciągnąć sporo właściwych podejść. Można zrozmieć ludzkie zachowania, co jest dla mnie bardzo ciekawą nauką. Inteligencja emocjonalna, to rozumienie i rozpoznawanie stanow emocjonalnych innych ludzi, jak i swoich oraz sposób radzenia sobie z nimi we właściwy sposób. Tego ludziom brakuje. Ostatnie 3 lata spędziłem na poznawaniu tych tematów i do tej pory je studiuje w praktyce.