Granice doroslosci

Niby dorośli, lecz w środku jeszcze dzieci.

Prawo jest taką jakby granicą umowną wejścia w dorosłe życie. Po ukończeniu 18 roku życia zaczynamy uważać się już za osoby dorosłe, bo tak mówi prawo i wielu za takich się uważa. Odpowiadamy za swoje czyny, jak dorośli, większość decyzji podejmujemy indywidualnie, lecz to nie oznacza że stajemy się dorośli. Do dorosłości musimy się przygotować psychicznie, tak naprawdę to dojrzałość umysłowa jest jego wyznacznikiem a nie prawo, z którym mamy do czynienia.

Nasi rodzice już dawno przekroczyli tę granicę i mamy wrażenie, że niektórzy z nas mogą nauczyć ich tego, czego sami nie zdążyli się nauczyć. W pewnych sytuacjach musimy dawać im sami przykład, pouczać ale to też przez to, że kiedyś było inaczej, wychowali się w innych czasach, kiedy człowiek miał mniej możliwości a ich rodzice uczyli życia na innych zasadach, bardziej tradycyjnie i rygorystycznie. A co będzie w przyszłych pokoleniach?
Oni kiedyś nam przekazywali, to co zostało im wpajane ale z biegiem czasu to my, ich potomkowie możemy nauczyć ich tego, czego nauczyliśmy się dotychczas. Uczymy się życia metodą prób i błędów, w pewnym momencie wchodzimy w ten czas (po tym, gdy już mamy wyrobione normy, przekazane z ich ust i widząc ich poczynania), idziemy własną ścieżką opierając się o ich przekazy i budując dalej własne, niekiedy właściwsze. Co za tym idzie?
Często słyszymy żebyśmy się nie wtrącali, bo jesteśmy tylko dziećmi ale ten okres też przemija. Zaczynamy rozumieć ich problemy bo i z własnymi mamy do czynienia. Wiadomo, że w większości rodzin nie jest idealnie, każda jest na swój sposób „ułomna”, spotykamy się w domach z kłótniami, problemami patologicznymi, o których też uczymy się na lekcjach wiedzy o społeczeństwie, mowa m.in. o występującym alkoholizmie oraz przemocy. Słabnie władza rodzicielska wraz z wiekiem dzieci.

 Wracając do tematu. Gdy zasiadamy przy stole rodzinnym możemy dostrzec w rodzicach te zachowania dziecięce, są to pozytywne i negatywne zachowania. Pozytywne czasami uważamy za dziecinadę ale i dzięki temu możemy się porozumieć z nimi, poczucie humoru jest przecież bardzo wskazane. Te negatywne zachowania zauważamy, np. w sprzeczkach.
Głupie popychanki, wyzwiska, wzajemnie poniżanie się przed dziećmi, stosowanie przemocy z którą mieliśmy do czynienia dajmy w przedszkolu o jakąś tam zabawkę, to chyba idealny przykład dziecinnych zachowań. Dobra ale też mowa o wzajemnym szacunku. Rodzice nam mówią, że nie zarabiamy na dom i mają prawo decydować o naszym życiu i o tym, jak wygląda sytuacja w domu, nie potrafią przystopować z własnymi emocjami, czasami są mniej dojrzali od nas. Uważam, że praca i zarobek na utrzymanie domu oraz rodziny, to jest sprawa obowiązku. Sprawy finansowe nie powinny decydować o relacjach między domownikami. To głupie stosować jeden i ten sam argument, zamiast wprowadzić zmiany w sobie samym. Szacunek za szacunek. To nie jest tak, że my mamy wszystko w dupie, rodzic czasami nie widzi że bardzo się staramy, chcą byśmy robili to samo, czego ich rodzice od nich oczekiwali, że jak oni zarabiają to my też powinniśmy. Ok, w swoim czasie ale też inne czynniki decydują o tym czy praca jest czy jej nie ma i na to wpływu nie mamy, my mamy inne obowiązki, tak jak oni a przecież nadejdzie okres gdy my znajdziemy się na ich miejscu. Mówią, że nie szanujemy tego, co robią. Nie ma znaczenia czy jesteś matką trójki dzieci i harujesz dzień w dzień, potem wracasz do domu i kolejne obowiązki, do których wcześniej się zobowiązało decydując o założeniu własnej rodziny. Każdy ma jakieś obowiązki, praca jest jednym z nich.

Nieważne czy jesteś ojcem, matką, synem czy córką, zachowaniem pracujemy sobie na szacunek a nie obowiązkami. To jak się odnosimy do siebie wzajemnie świadczy o tym, czy zasługujemy sobie na dobre traktowanie.

Dorosły to nic innego, jak starsze dziecko, które też popełnia błędy i każdy ma prawo pouczać. „Czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał”. Dorośli starają się dawać dobry przykład swoim dzieciom ale i dzieci kiedyś będą musiały dawać przykład dorosłym.

Dzisiaj cały dzień spędziłem w ruchu, że tak to ujmę. Przyjechała do mnie Nikola i pojechaliśmy do niej do domu. Tam porobiliśmy sporo zdjęć, pośpiewaliśmy, napisaliśmy co nieco i zjedliśmy żelki. Czasami fajnie poczuć się, jak nastolatek. Fajnie tak kreatywnie spędzić czas poza domem. Strasznie lubię smakowe herbaty, jak widać na zdjęciu obok. Zawsze, jak do kogoś przyjeżdżam do pytam o herbatę ale najbardziej uwielbiam te prawdziwe a nie z saszetek, choć i takie spożywam, jak nic więcej nie mam do wyboru. Choć wolałbym samo mleko haha. Ludzie śmieją się, że gdzie mnie spotykają, tam ja z mlekiem. Ostatnio jadąc do Poznania siedziałem w przedziale ze studentami, Ci zaproponowali mi piwo a z powodu choroby wrzodowej i tego, że trzymam się diety, to nie mogę alkoholi, dlatego wyciągnąłem mleko, jak zawsze.

BACKSTAGE

Zdjęcia z ostatniej sesji z fot. Zuzanną Politowicz
Strasznie mi się podobają. Nie mogę się doczekać kolejnej.
Zapraszam na Jej bloga: http://cynamonne.blogspot.com/