Nigdy nie potrafiłem przebaczać

Nie mam siły, jestem wykończony. Człowiek daje z siebie wszystko... W wolnym czasie, którego nie ma za dużo, stara się nie siedzieć przed laptopem, wpatrzony w wirtualny świat, a robi wszystko, by zapewnić bezpieczeństwo i wszelkie dogodności innym, nawet sobie na przyszłość. Nic nie sprawia takiej radości, jak robienie czegoś dla kogoś, kto będzie dziek nam szczęśliwy, a tak to w zamian otrzymuje się pogardę i brak szacunku. To w pewnym momencie może stracić sens i chęci jeżeli tylko robi się to dla siebie. Nie mam wielkich wymagań wobec siebie, wiec nie muszę tyle harować by mieć jakieś pieniądze. Czasami trzeba coś poświecić i robić to coś, pomimo że można trochę, choć pewnie nawet dużo... stracić. Coś za coś. Nie można miedz powodzenia w miłości i zarobkach na raz. Albo jest dobrze w finansach a źle w relacjach, albo na odwrót. To normalne i zauważalne. Szczerze? Nikt nie musi już doceniać tego co robię, mam to gdzieś. Jak docenić ludzi, jak oni nie doceniają nas? Moim sposobem jest brak 100% ufności, brak okazywania tylu uczuć.

Nie jestem idealny, też robię wiele rzeczy źle ale to nie znaczy, że każdy ma popełniać te same błędy. Potrzebowałem zrozumienia, żeby ktoś docenił moje poświęcenie, żeby ktoś zobaczył z tych najważniejszych jak bardzo mi zależy na ich szczęściu pomimo że nie mogę im poświecić zbyt dużo czasu.

Biorę więcej wolnego. Chce zapisać się znowu do jakiejś grupy tanecznej, chce znowu tańczyć jak kiedyś. Chce poświecić się swoim hobby tak bardziej, nawet jeżeli miałbym żyć sam, bez bliskich. Może to jakiś stopień egoizmu i zapatrzenia w siebie, ale nie ma nigdy pewności, że wszyscy zostaną. A stracimy czas i możliwości, które mogliśmy wykorzystać na coś, co kochaliśmy robić.

Czuje, że moje lasy płoną a w nich ja, staram się ugasić pożar, choć jest we mnie ta niepewność, że sam nie zdołam go ugasić. Jak się spali, to może kiedyś dorośnie, ale pewne że wszystkiego nie uratuje. To samo jest z uczuciami; Odchodzą 

Błąd może być możliwością zmiany własnego świata.

W sumie przemyślałem to wszystko, te moje odczucia, to jak patrzyłem na ostatnie wydarzenia i doszedłem do wniosku, że muszę zacząć uczyć się przebaczać innym, tzn. przede wszystkim najbliższym. Jeżeli tego nie będę umiał, to więcej stracę, niż zyskam. Co mi z tego, że będę czuł się "lepszy", bo uważam że mam w czymś rację? Racja to jedno, ale ona nie powinna mieć tak dużego znaczenia, jak relacja. Nikt przecież nie jest nieomylny. Nawet wiązanie głupiego krawatu wydaje się być prosta czynnością, ale staje się wielkim zadaniem. Nim go za pierwszy razem zawiążemy, to zrobimy tysiąc razy błędy, a przecież po złych drogach do celu, bo pamiętamy o tym, który ruch był niewłaściwy i że nie doprowadził nas tam, gdzie chcieliśmy. W takiej sytuacji znajduję się ja. Nigdy nie potrafiłem przebaczać, nigdy nie myślałem o tym jak wielkie ma to znaczenie i jak wiele korzyści przynosi (więcej niż poczucie racji, więcej niż ta pewność siebie). Czas o to zadbać. Czasami słowo "przepraszam" nie wystarczy - czasami faktycznie trzeba coś zmienić.
Oczywiście, że przebaczając nie zapominamy, ale dajemy szansę na zmianę.
Przepraszanie nie zawsze oznacza, że przyznajemy komuś rację lub że my jej nie mamy, ona po prostu oznacza że cenimy bardziej relację, niż swoje ego. Mi naprawdę zawsze było trudno przebaczać, gdyż swoje doświadczyłem, mam swoje przeżycia, swoje historie i choć nie można ich porównywać z historiami innych, bo każda jest różnie odbierana, to nie widziałem w tym sensu. Zaczynam odkładać dumę na bok.

Bądź zmianą, którą chcesz zobaczyć w innych

***

Miałem spore trudności z zawiązaniem, nie wychodziło mi nawet przy filmikach i zdjęciach w internecie. Ale... chyba się udało?

Dziwie się, że jeszcze trzymam się na nogach, bo już odpadają. Wczoraj po pracy Patryk zaprosił mnie na piwo ze znajomymi. Pojechałem i troszkę zabalowaliśmy. Poszło £400 na alkohol ,na jakieś 8-10 osób. Potem poszliśmy nad Tamizę, gdzie postanowiliśmy pić dalej, a dlaczego? bo chcieliśmy wejść do jednego z nocnych klubów, ale nie wpuszczono nas, bo Patryk miał...białe buty. Potem była miała zmiana butów z Jagodą. Menadżer klubu nie doczepił się do Jagody, która miała wtedy Patrykowe buciory, ale rzucił się o to że ma trampki na sobie. Po czym z klubu wyszedł jakiś chłopak w trampach. Ale co do tych białych butów to prawda, często nie wpuszczają do klubów w takim kolorze. Nie rozumiem tego, to dyskryminacja i oburzyłem się lekko, no ale to oni stracili, nie my.