Kocham moją filozofię życia i nie chcę jej zmieniać

Będę jak na razie rzadziej dodawał posty na bloga, ponieważ nic ciekawego się nie dzieje, trochę zaniedbałem moje zdrowie, ale podobno to też przez pył znad Sachary, który pokrył cały Londyn. Dzień przed dojściem pyłu do miasta czytałem gazetę w metrze - sprawdzałem pogodę na następny dzień. Miało być słonecznie, ale tego słońca nikt nie ujrzał, bo było tak naprawdę tak:

Podobno sporo osób źle się czuło, dlatego było mówione by lepiej nikt nie wychodził z domu. Ja niestety musiałem, bo miałem pracę. Teraz codzienne bóle głowy, więc zbyt dobrze się nie czuję.
Mam nadzieję, że w przyszłym tygodniu przeprowadzę się, bo w tym domu grzyb i mole, które męczą.
Mam zamiar mieszka gdzieś bliżej pracy, najlepiej w okolicach Kingston.




















Na szczęście pogoda dzisiaj dopisała, akurat miałem trzy dni wolnego. Dzisiaj chciałbym Wam pokazać okolice Hounslow, gdzie byłem w odwiedzinach u cioci Eryka.

Ktoś się pytał czy mam swojego idola. Tak naprawdę idoli nie mam, ale podziwiam i dążę tak wysoko jak pewne dwie kobiety, które fascynują mnie od wielu lat. Pierwsza z nich to Beyonce, o niej już kiedyś pisałem ile włożyła pracy w to, by mieć idealne życie; miłość, rodzinę, pieniądze, głos, osobowość i sławę (stawiam sławę na samym końcu ponieważ ona nie jest niczym dobrym w życiu człowieka, gdyż nie ma się prywatności, a ludzie będą smarowali twoje imię i nazwisko, jak tylko im sie będzie podobało, tworząc różne historie ). Drugą z nich jest Martyna Wojciechowska, myślę że większości znana postać. Podróżniczka, dziennikarka, prezenterka telewizyjna oraz pisarka. Bardzo dużo mnie z Nią łączy, gdyż była w dzieciństwie gimnastyczką artystyczną, tak ja akrobatą artystycznym i sportowym. Tak ona, jak i ja lubimy osoby nieidealne, z jakąś historią lub defektem wypisanym na twarzy i z dużym dystansem do świata oraz siebie samego. Jej głównym mottem jest coś, co z chęcią mówię każdemu, kogo spotykam na swojej drodze, lecz nie w tak dosłowny sposób. Nawet nie trzeba mnie znać osobiście, by zauważyć, że te słowa idealnie odzwierciedlają moje podejście:

„Nie licz na wiele. Kocham to, co robię, kocham moją filozofię życia i nie chcę jej zmienić.
Jeśli decydujesz się iść dalej, to tylko na własną odpowiedzialność"

Tak naprawdę dzięki takiemu podejściu czujemy się bezpieczniej, trudniej nas skrzywdzić. Nikt nie zmieni tego, co kochamy i nasz pogląd. Może nigdy nie zachorowałem i nie musiałem walczyć w taki sam sposób o życie, jak Martyna, ale słowa typu "ciesze się, że mnie to spotkało", kiedyś wypowie sporo innych osób, tak już wypowiedziało wiele. Ci, którzy przez coś przeszli potrafią wykorzystać te złe wydarzenia, zrobić z nich użytek i wyciągnąć z nich bardzo dobrą - ważną - lekcję. Bo gdyby nie one, to byśmy nie docenili życia, patrzylibyśmy na nie dość powierzchownie, tak jak Ci którzy mieli spokojne i wszystko pod nosem. Nauczka na przyszłość jest potrzebna każdemu, ale nie każdy ją dostaje i później nie radzą sobie jako dorosłe osobniki. Jako dorośli zmierzają się z problemami, których nigdy nie mogli nawet w minimalny sposób doświadczyć, a kończą bardzo źle, choć są osoby, które dopiero wtedy uczą się życia, zasad.

Nic dziwnego, dlaczego tak fascynuje mnie Martyna. Doszła wysoko i kiedyś ja dojdę równie wysoko, może jeszcze wyżej, wszystko zależy ode mnie, czy dam z siebie tyle co One.