A co, gdy stracimy to, co mamy?

Organizacja Save the Children stworzyła wideo, które pokazuje w jaki sposób zmienia się życie dziecka w obliczu wojny. Bohaterką wideo jest dziewczynka mieszkająca w Wielkiej Brytanii.
Na początku widzimy szczęśliwą dziewczynkę. Radość dziecka przemija z chwilą, kiedy Londyn staje się środkiem wojny. Budynki są bombardowane, dzieci noszą maski gazowe, ludzie giną, a wszystko co mieliśmy, staje się nic niewartym gruzem.

"To, że nie dzieje się to tutaj, nie znaczy, że nie dzieje się gdzie indziej"

Doceń to, co masz.

Zawsze chcemy to, czego mieć nie możemy. A co, gdybyśmy stracili to, co jeszcze przez jakiś czas mieliśmy, pomimo że nie docenialiśmy, a narzekaliśmy, że nie mamy więcej?
Osoby z kręconymi włosami chcą mieć proste włosy, a ludzie z prostymi włosami, uważają że to nie w ich guście, ale chcą mieć gęstsze. Bardzo chude dziewczyny, chcą mieć więcej ciała, ale większe dziewczyny chcą być chudsze. Niscy ludzie chcą być wyżsi, ale wysocy ludzie, chcą być trochę niżsi. Osoby, które się wyróżniają nie chcą się po czasie za bardzo wyróżniać, a ci co się nie wyróżniają, chcą być w centrum uwagi. Dlaczego trawa zawsze wydaje się być bardziej zielona po drugiej stronie? Dlaczego nie można po prostu spojrzeć w lustro i docenić to, co mamy? Nabrać dystansu i powiedzieć sobie, że zawsze mogłoby być gorzej - a nie jest.
Dzieci w domach dziecka chcą domu i rodziny, a ci co maja dom i rodzinę, nie chcą tego mieć. Osoby mające pieniądze, chcą mieć więcej miłości, a ci co mają więcej miłości, chcą mieć więcej pieniędzy.
Kiedyś może nadejść dzień, że stracimy wszystko, co mieliśmy, a nie docenialiśmy.

Czytałem coś ostatnio o 15-letnim chłopcu, który mieszkał w Sierra Leone, który nie miał rodziny i został sparaliżowany od pasa w dół. Jednak wciąć chodzi z uśmiechem na twarzy, bo udało mu się jeszcze czerpać szczęście z tego, że inne partie ciała są sprawne, udało mu się być szczęśliwym bez możliwości poruszania nogami. To właśnie pokazuje, że trzeba mniej myśleć o problemach, a więcej o tym, co się ma. To tworzy w naszej głowie myśl o wszystkich osobach, które narzekają i daje nam możliwość wyciągnięcia z tego jakieś wnioski. Narzekają, że nie są w stanie spędzić czasu z przyjaciółmi, nie są w stanie kupić, co chcą, bo rodzice powiedzieli że nie mają pieniędzy, gdy większość innych ma to, czego my nie mamy. Większość ludzi nawet nie ma czasu na myślenie o wszystkich ludziach na świecie, którzy maja realne kłopoty. Na świecie żyją miliony ludzi, którzy umierają z głodu, chorób, wojen itp. Podczas gdy ludzie narzekają, jak nudno jest w szkole, jak dużo rachunków do spłacenia. Są ludzie, którzy ledwo mają co ubrać na siebie, którzy zmagają się z większymi kłopotami., którzy muszą przetrwać. Tak wielu z nas narzeka, jak do brani wygląda nasze życie. 

***

Po jakimś czasie, odkąd zacząłem pisać, zauważyłem że poprzez bloga poznaje siebie, przestałem przejmować się cudzymi opiniami, bo nikt tak naprawdę nie zna mojego życia i mnie, tak jak ja sam, ale biorę je pod uwagę, jeżeli są stosownie ujęte, a wszystko dlatego że zrozumiałem na czym polega szacunek, że im więcej ja go daje, tym więcej go dostaje, a jeżeli ktoś się nim nie dzieli, to nie ma co brać do siebie ludzi, którzy panosza się po świecie nie mając szacunku do ludzi, których nie znają osobiście, ale opierając się i próbując zniszczyć poprzez pewne założenia, który wyciągnęli z tego, co zobaczyli lub usłyszeli. Nasza przeciętność daje nam poczucie bezpieczeństwa, bo robimy sporo takich samych rzeczy, co każdy inny człowiek, ale tylko podejmując ryzyko popełnienia błędu i stawienia czoła porażkom, mamy możliwość spełnienia się życiowo. Każda porażka, to każdy „przeciwnik” i trzeba być pewnym swojej siły, by móc w końcu go pokonać. Każdy z nas wie, jak kończy się każda porażka, jednym zdaniem: tracimy do siebie szacunek.

Uważamy się za nieudaczników i odpuszczamy, bo uważamy że nie ma co dalej próbować, bo i tak nam nie wyjdzie. Widzimy siebie i swoje możliwości w złym świetle, a niekiedy po prostu ich nie widzimy, bo nie chcemy widzieć. Nasz żal do siebie przepełnia nasze oczy i myśli, ale sama świadomość, że jak inni potrafią, to ja też, wystarczy by spróbować kolejny raz. Trzeba znać ludzi i ich historie, ich przeżycia, by wiedzieć że nie tylko my się poddawaliśmy, że nie tylko my mieliśmy trudne chwile, że nie tylko nam się nie udawało, ale im też. Jak oni mogli, to my też.

Choć sześć razy upadłeś, to siedem razy wstaniesz.

Skoncentruj się na życiu teraźniejszym, a będziesz szczęśliwy. Życie będzie jedną, wielką imprezą.
Imprezą ciągle jest; pełna zgonów, rozwalonych kieliszków, tańczących ludzi, ze smutkiem i radością.
Pokonaj siebie, zrób to, czego nigdy nie byłeś w stanie zrobić, a pokonasz świat.
To proste pokonać drugą osobę, ale to nie to samo, co pokonać samego siebie, stawić sobie wyższą poprzeczkę – własne ja. Dokonać rzeczy, za które sporo zapłacimy, ale i za które sporo dostaniemy. Poświęcić siebie.
Bez względu na to, co robi każdy człowiek na Ziemi, to odgrywa kluczową rolę w historii świata, więc warto żyć, by zmienić tutaj coś na lepsze, jeżeli oczywiście jest źle. Każde działanie jest warte każdego cala. Każde życie ma sens.
Faktem jest to, że najmniej spodziewamy się wyzwań, jakie życie wyznacza nam, co jakiś czas. Nie tylko my sobie je stawiamy, ale robi to też życie.
Wszystko po to, aby wyćwiczyć naszą siłę, to tzw. "trening", aby wzmocnić naszą odwagę i gotowość do zmiany, w danej sytuacji, aby przygotować nas do życia. Wyzwanie nie będzie czekać, ono zaskoczy. Życie nie patrzy wstecz, tylko my to robimy niepotrzebnie. Jedynie co, to mamy czas, aby podjąć decyzję, czy aby zaakceptować nasze przeznaczenie, ale szkoda marnować go na jakieś użalanie. 

Nawet w prostych rzeczach tkwią niezwykłe rzeczy.