Codziennie wędrujemy

Gdybym chciał, to poszedłbym do agencji, która załatwia ludziom pracę w Anglii, ale po prostu uważam taką opcje za ostateczną. Tak samo za ostateczność uznaje wyjazd do Birmingham, ale jak na razie jest lepiej. Ostatnie dni przesiaduję ciągle w internecie, ponieważ całą swoja uwagę skupiam na poprawianiu swojego CV, które w przyszłości będzie większości przydatne by dostać pracę. Dlatego dzisiaj zrobiłem ostatnie poprawki i jestem z siebie dumny. Odkąd pojawiłem się w Londynie, rozesłałem i rozniosłem ich jakieś sto, a cisza nadal ogarnia moje życie, czyli tzw. cisza przed burzą. Założę się, że za jakiś czas będę dostawał tysiące telefonów i maili dotyczących rozmów kwalifikacyjnych. Z pokojem na razie nie muszę się martwić, więc mam gdzie spać.
Mieszkam na dzielnicy "ciapaków", mam na myśli hindusów, pakistańczyków, afganistańczyków itp. zamieszkujących Anglię. Tak się ich po prostu określa, lecz z mojej strony to nie ma w tym słowie nienawiści, bo rasistą nie jestem. Dlaczego tak się ich nazywa? Ich kolor skóry jest trudny do zdefiniowania, stąd pojęcie "ciapaty". To jest takie samo określenie, jak "murzyn", "białas", czy "zółtek". Na ogół usłyszałem sporo słów w ich kierunku, tylko ze względu na to jacy są na co dzień, lecz jeszcze tego nie wyczułem, ale przecież nie każdy jest taki sam.
Mają tutaj sporo dziwnych zabudowań i sklepów, z którymi nigdy w życiu nie myślałem, że się spotkam.
Jak poznam ich kulturę i zachowania, to oczywiście napiszę o nich coś więcej. Jedynie co mi się nie podoba w ich sposobie życia to to, że są strasznie zaniedbani.

Słowa mają specjalne uprawnienia. Uprawnienia do tworzenia uśmiechu i marszczenia brwi. Moc do generowania śmiechu i łez. Moc motywowania lub de-motywowania. Moc nauczania dobra lub zła. Moc, aby wyrazić miłość czy nienawiść. Moc, aby coś dać lub wziąć. Moc pomagania lub zaszkodzenia oraz wzmacniania lub zniszczenia. Kiedy słowa stają się prawdziwe i jeżeli ufamy, to mogą zmienić nasz świat. Dobroć w słowach, daje zaufanie. Dobroć w myśleniu tworzy głębię. Dobroć w dawaniu od siebie, daje miłość. Dla takich jak my, dla których przeznaczeniem jest zmierzyć się twarzą w twarz ze światem, jak sieroty, goniąc możliwości przez długie lata, kształcąc swój rozum i uczucia. To Ty nadajesz rytmu swojej gonitwie, a czas leci coraz szybciej. Żyj tak, jakbyś miał umrzeć jutro i nie żałuj niczego. Nawet ja nie żałuję tamtych chwil spędzonych w łóżku, gdy śniłem o wszystkim i o niczym. Z tego można wyciągnąć sporo wniosków. Zamykasz oczy i widzisz ciemność, pośród której przewijają się takie jasne mgiełki, światła za którymi się oglądamy. Ciemność nie może wypędzić ciemności, tylko światło może to zrobić. Podobnie jest na co dzień. Nienawiści nie można wypędzić nienawiścią, jedynie "miłość" może to zrobić. Patrząc na to światło, mając zamknięte oczy, zdajesz sobie sprawę, że one są jak drzwi i to one nam wiele uświadamiają, one otwierają nasz umysł, bo jak jedne drzwi się zamykają, to gdzieś drugie otwierają. Tak często zasypiamy patrząc na "zamknięte drzwi" i nie widzimy tego, co zostało właśnie otwarte. Nie ma szans by nie było możliwości, byśmy wpadli do rowu i nigdy z niego nie wyszli. Jesteśmy ludźmi, mamy swój rozum i nasza kreatywność w trudnych sytuacjach potrafi nas zaskoczyć. Możemy doszukać się tak wielu rzeczy, ale wystarczy chcieć i tyle samo siły ile wkładamy w użalanie się, to tyle samo przecież możemy wykorzystać na rozwiązaniu. 

Mógłbym tak jak inni, tkwić w labiryncie. Myśląc o tym, że mogłoby być dobrze, że wszystko idzie po myśli, ale nic z tym nie robić by tak było. Wiem czego chcę, dlatego nie wchodzę tam, gdzie mogę się zgubić, nie mając wcześniej obmyślonego planu. A nasza świadomość nam podpowiada, gdzie jest niebezpiecznie. Przynajmniej moje rozumowanie mnie nie zawodzi, częściej robią to głębsze uczucia.
Nie trudno zauważyć, że większość naszych słów, które wydobywaliśmy poprzez emocje, sprawiały że zazwyczaj były nieprzemyślane. Czasami mówimy coś na spontanie, bez zastanowienia, nie skupiamy się na tym, jak ktoś może odebrać nasze słowa, ale na tym czy my sami je rozumiemy. I to jest największy błąd. To powoduje, że nie możemy się dogadać z innymi, a kłopotem dla nas staje się to, że nie chcemy by inni brali pod uwagę każde nasze słowo. Zauważamy, że faktycznie dla nas jest zrozumiałe, ale niekoniecznie dla innych. 

Dzięki ciszy, mamy możliwość skupienia się, przeanalizowania wszystkiego po kolei, nawet podczas trudnej rozmowy z drugą osobą. Lepiej milczeć, niż rzucać słowa na wiatr. Ludzie dziwią się, że nie mają zbyt dobrego kontaktu z otoczeniem, a czy kiedykolwiek ktoś się zastanowił dlaczego? Głównym problemem jest niesłuchanie i przekazywanie później tak, że tylko my wiemy o co chodzi. Przecież każdy z nas oczekuje zrozumienia, każdy z nas oczekuje że ktoś nas wysłucha, większość do tego dąży. Nie trzeba pisać bloga by ktoś nas zauważył, nie trzeba wychodzić z transparentem i krzyczeć, wystarczy spróbować się przełamać oraz przekazać to, co w nas tkwi, zrozumiale. Jeżeli kogoś nie rozumiemy, albo ktoś nas, to mamy w zwyczaju (oczywiście nie każdy) uważać człowieka za głupca. Aby skutecznie się porozumieć, musimy uświadomić sobie, że wszyscy jesteśmy różni, różnimy się w jakiś sposób, różni nas to, jak postrzegamy świat i jak wykorzystujemy tę wiedzę. To nie dotyczy tylko zrozumienia innych, ale przede wszystkim samego siebie, swoje życie, swoją drogę. Nic nie dzieje się bez przyczyny. Można wiele wiedzieć, a mało rozumieć, więc to czas doszukać się odpowiedzi na nasze pytania. Bądźmy szczerzy, nie zrozumienie siebie jest przyczyną wielu problemów, dla nas, wiele razy obwiniamy się za nie, nie dając szans innym, aby mogli poczuć się, jak my, nie wyjaśniamy swoich pomysłów i swoich poglądów. To czego tak naprawdę oczekujesz? Skoro nie chcesz by twoje słowa były brane pod uwagę. Można pomóc sobie samemu, ludzie nie zawsze to zrobią dla Ciebie, ale ktoś to kiedyś zrobi na pewno. Nie licz na innych. Trzeba nauczyć się żyć ze samym sobą.

Żyję bo chcę. Żyję dla innych. Żyję dla tych, których już nie ma na tym świecie. Żyję czy jest sens, czy go nie ma. Żyć po prostu warto, a o tym kiedyś każdy się przekona.
Jedni przychodzą, drudzy odchodzą i na odwrót. Szkoda, że musimy uczyć się najwięcej na śmierci innych, że ktoś musi odejść byśmy się zmienili. Nigdy nie chciałem takiej nauki. W życiu nie chodzi o posiadanie samych dobrych kart, ale o umiejętne granie tymi, które już ma się w ręku. To znaczy; wykorzystanie sytuacji, tego co doświadczyliśmy, by móc przejść przez podobne sytuacje, nie poddając się i by wyjść dzięki temu na prostą.

Nie można dawać czegoś, co nazywamy prawdziwym,
jeżeli tego w nas tak naprawdę nie ma.

Budujesz swoją drogę przyszłości. Wędrujesz. Nagle jedni się liczą, a inni już nie. Nikt nie zmieni Twojego świata. To Ty w nim panujesz. Ty odpowiadasz za swoje i wielu będzie próbowało Cię z tego rozliczało, ale przestaną, jeżeli sam zaczniesz za nie odpowiadać. Sam wyciągasz wnioski. Potrafisz być na tyle samokrytyczny. Sumienie pokazuje Ci, co zmieniać, a czego nie powtarzać.

Każdy sobie sam dopowie, co jest na lustrze :)

Może w ten sposób poprawię komuś humor na dobranoc.