Nie wszystko naraz.

Siedzę całymi dniami w domu. A co innego robić, jak się jest chorym? Nawet na spacer, który mnie uspokaja nie mogę wyjść. Straciłem w sobie ziarenko euforii i chęci. Tak działają na mnie bliscy, którzy zamiast zarazić mnie optymizmem w takiej sytuacji, to milczą lub sami stwarzają niepotrzebne kłopoty.
Zamiast doszukać się dobrych stron, to oni dobijają siebie i innych coraz bardziej. Gdzie tu sens? Starałem się, ale chyba też wolę milczeć, skoro sam nie mam siły na kłótnie. One w niczym nie pomagają. Słucham muzyki, ale te smutne raczej nie poprawiają humoru. Może to zależy od osoby, ale mnie zawsze pogłębiały w myśleniu, powodowały wielkie natłok myśli. Już dawno nauczyłem się, że im więcej myśli, tym mniej możliwości zrozumienia ich. A nadal to robię. Mój wielkie błąd. Choć każdy czasami potrzebuje się wyciszyć. Uspokoję się i zacznę ogarniać rzeczywistość.

' Nie krzycz, życia krzy­kiem się nie zdobywa.
Wy­cisz się, wsłuchaj się, za­nurz się w ciszę.
Do­piero wte­dy usłyszysz i zro­zumiesz czym jest życie. '

Zabieramy się za wszystko naraz, to temat dzisiejszego wpisu. Częstym problemem było to, że ludzie nie widzą sensu, że przerasta ich wszystko, ale czemu ich przerasta? Bo mają już sporo na głowie i nie wszystko sobie poukładali. Zwątpienie. Mimo tego coś musimy z tym zrobić, jedni uciekają; nadejdzie dzień, że będą musieli stanąć z tym bałaganem twarzą w twarz. Będą musieli coś z nim zrobić. Jeżeli sami nie zrobią tego szybciej lub nie poproszą o pomoc (lepiej by sami to zrobili, bo uczą się na własnych błędach a po błędach do szczęścia), to nazbiera się i będzie tylko gorzej, będzie trudniej. Sami pracujemy sobie na wszystko. A reszta układa wszystko do kupy, bo wiedzą że użalanie się nie ma najmniejszego sensu, bo wiedzą że powoli, skupiając się na jednej rzeczy a nie na wszystkich naraz, można zyskać na tym więcej. To potrafi sprawić wiele radości. Euforia jest najlepszym paliwem dla braku siły.
Nie można brać się za wszystko w jednej chwili, należy sobie oddzielić sprawy i zacząć od jednej a nie zaczynać od jednej i jej nie kończyć, przy okazji zabierać się za kolejną. Przykładem jest naprawa zepsutego samochodu u mechanika. Dostają sporo zepsutych aut a ich zadaniem jest naprawienie ich. Jeżeli taki mechanik będzie naprawiał wszystkie auta naraz, to na pewno o czymś zapomni, na pewno nie zrobi czegoś tak, jak należy a to może wyjść mu tylko na niekorzyść. Coś w końcu się zepsuje i będzie tylko większy kłopot. Cała poprzednia praca pójdzie tylko na marne. Nikomu to niepotrzebne.
Warto sobie wszystko poukładać. Wolniej, ale wszystko w swoim czasie.
Myśl, co robisz. Czuj, jak jest i jak może być. Wiedz, że wyjdzie na dobre lub złe. Decyduj, co lepsze.

 Do cholery! Nie wszystko naraz!
Nic nie zyskasz wtedy. Stracisz.